Η προσχώρηση κάποιου Χριστιανού σε μια Αίρεση δεν φέρει πάντοτε την αιτιολογία ότι δεν βρήκε την αλήθεια στην Εκκλησία και έτσι εντάχθηκε στους κόλπους κάποιας άλλης «Εκκλησίας» που δήθεν αυτή κατέχει την Αλήθεια.
Πολλοί από τους σημερινούς Αιρετικούς αλλά και από τους παλαιούς και πασίγνωστους Αιρεσιάρχες προσχώρησαν σε Αίρεση ή ίδρυσαν δικούς τους συλλόγους «Εκκλησίες», εξαιτίας του πληγωμένου εγωισμού τους που έτρεφαν θεωρώντας τον εαυτό τους ως διδάσκαλο και σκεύος εκλογής μέσα στην Εκκλησία.Η δήθεν αδικία που υπέστησαν από τα αλλά μέλη της Εκκλησίας, η μη αναγνώριση της προσφοράς τους, τους έκανε αποστάτες από αντίδραση χωρίς να το καταλάβουν και είχε ως αποτέλεσμα την άρνηση της Αλήθειας του Ευαγγελίου και την αναγωγή των προσωπικών τους ερμηνειών σε δόγματα της Πίστεως!
Η Εκκλησιαστική Ιστορία είναι γεμάτη από τέτοια παραδείγματα τα οποία μας δείχνουν καθαρά ότι πολλοί έφυγαν από την Εκκλησία επειδή δεν ικανοποιήθηκαν οι προσωπικές τους επιδιώξεις και δεν εύρισκε ικανοποίηση ο εγωϊσμός τους.Γι’αυτό το λόγο ασπάσθηκαν εύκολα μια Αιρετική διδασκαλία ως ορθή μόνο και μόνο από αντίδραση προς την Εκκλησία.
Η Προτεσταντική τάση να ιδρύεται μια «Εκκλησία» ένας σύλλογος κατά κάποιο τρόπο από κάποιον πεισμωμένο αλλά επιφανή οπαδό έχει προηγούμενο στην Εκκλησιαστική Ιστορία.
Ας δούμε ορισμένες μαρτυρίες…
Κατά τον Εκκλησιαστικό συγγραφέα Θεοδώρητο Κύρου, και ο ακραίος Αρειανός Ευνόμιος έγινε αρχηγός της Αιρέσεως κινούμενος από άκρα φιλοδοξία.Έφτιαξε κι αυτός δικό του σύλλογο!
Η Προτεσταντική τάση να ιδρύεται μια «Εκκλησία» ένας σύλλογος κατά κάποιο τρόπο από κάποιον πεισμωμένο αλλά επιφανή οπαδό έχει προηγούμενο στην Εκκλησιαστική Ιστορία.
Ας δούμε ορισμένες μαρτυρίες…
Κατά τον Εκκλησιαστικό συγγραφέα Θεοδώρητο Κύρου, και ο ακραίος Αρειανός Ευνόμιος έγινε αρχηγός της Αιρέσεως κινούμενος από άκρα φιλοδοξία.Έφτιαξε κι αυτός δικό του σύλλογο!
«Εντεύθεν αιρέσεως αρχηγός γενόμενος ο Ευνόμιος, ταις της ασεβείας προσθήκαις την Αρείου βλασφημίαν επηύξησεν.Ότι δε φιλοτιμίας πάθει δουλεύων ίδιον συνεστήσατο σύλλογον, αυτά πεπραγμένα βόα». Θεοδωρήτου Κύρου, Εκκλησιαστική Ιστορία, PG 82,1076C.
Ο Μαρκίων είχε και προσωπικούς λόγους για να καταλήξει στην Αίρεση και στην ανταρσία κατά της Χριστιανικής διδασκαλίας.Γιος επισκοπού από τη Σινωπή του Πόντου αποπλάνησε ένα κορίτσι και έτσι εκδιώχθηκε από τον Πόντο. Ο ίδιος ο Πατέρας του που ήταν επίσκοπος πρωτοστάτησε στο διωγμό του.Ο Μαρκίων κατέφυγε στη Ρώμη όπου εκεί ζήτησε μετάνοια από την Εκκλησιαστική αρχή. Δεν έγινε δεκτός και αυτό είχε ως αποτέλεσμα –αντίδραση την έπαρσή του κατά της πίστεως σύμφωνα με τα όσα αναφέρει ο Επιφάνιος Κύπρου.
«Μαρκίων από Πόντου ορμώμενος επισκόπου μενν ην υιός · φθείρας δε παρθένον απέδρα, δια το εξεώσθαι υπό του ιδίου πατρός από της Εκκλησίας.Ανελθών τε εις Ρώμην , και αιτήσας μετάνοιαν τους κατ’εκείνου καιρού, και μη τυχών, επαρθείς κατά της πίστεως, εδογμάτισε τρεις αρχάς εισηγησάμενος, αγαθόν τε και δίκαιον και φαύλον · είναί τε Καινήν Διαθήκην αλλοτρίαν της Παλαιάς και του εν αυτή λαλήσαντος. Ανάστασιν σαρκός αθετει. Βάπτισμα δίδωσιν ου μόνον εν, αλλά και τρία μετά το παραπεσείν». Επιφανίου, Κατά Αιρέσεων.PG 41,580CD.
«Όταν ίδω την προφήτιν ειληφυίαν και χρυσόν και άργυρον και πολυτελείς αισθήτας, πως αυτήν μη παραιτήσομαι;» Ευσεβίου, Εκκλησιαστική Ιστορία, PG 20, 477A.
Άνθρωποι οι οποίοι ήταν δυσαρεστημένοι απέναντι στην Εκκλησία εξαιτίας δικών τους ατοπημάτων αντί να έλθουν εις εαυτόν βρήκαν την ευκαιρία και συντάχθηκαν εύκολα με τις αιρετικές απόψεις του Αρείου όταν ο τελευταίος προκάλεσε την έριδα στην Πόλη τους. Στην ίδια περίπτωση ανήκει και ο Μελίτιος που είχε καθαιρεθεί από τον Επίσκοπο Αλεξανδρείας για αποστασία στους διωγμούς του Διοκλητιανού. Δεν άντεξε λοιπόν και έκανε σχίσμα. Αργότερα με την εμφάνιση του Αρείου μπήκε και ο Μελίτιος στις τάξεις των Αιρετικών αυτών που αρχικά πολεμούσαν τον Αλέξανδρο Αλεξανδρείας.
Ο Άρειος είχε τη φήμη του ερμηνευτή των Γραφών στην Αλεξάνδρεια. Ο Άρειος δεν μπόρεσε να πάρει το θρόνο της Αλεξάνδρειας και μη μπορώντας να υποφέρει αυτή την προσβολή αποφάσισε να διεξάγει πόλεμο εναντίον της Εκκλησίας και του Αλεξάνδρου.Όλα αυτά μας τα παραθέτει ο Εκκλησιαστικός συγγραφέας Θεοδωρητος επίσκοπος Κύρου.
«Κατά τούτον τον χρόνον Άρειος, τω μεν καταλόγω των πρεσβυτέρων εντεταγμένος, την δε των θείων Γραφών πεπιστευμένος εξήγησιν, ιδών τον Αλέξανδρον της αρχιερωσύνης εγχειρισθέντα τους οίακας, ουκ ήνεγκε του φθόνου την προσβολήν · αλλά υπό τούτου νυττόμενος, αφορμάς έριδος επεζήτει και μάχης». Θεοδωρήτου Κύρου, Εκκλησιαστική Ιστορία, PG 82,885AB.
Ο Αμβρόσιος Μεδιολάνων θεωρεί την άμετρη φιλοδοξία του Νοβατιανού να ανέλθει στον επισκοπικό θρόνο της Ρώμης ως την πραγματική αιτία του σχίσματος, που ο ίδιος προκάλεσε. Η άποψη αυτή είχε ήδη διατυπωθεί από τον Κορνήλιο Ρώμης στην Εποστολή του προς τον Φάβιο Αντιοχείας: "Εσείς οι Νοβατιανοί δεν μπορείτε να αρνηθείτε ότι δεν είστε όμοιοι μ'αυτόν, γιατί, όπως οι ίδιοι ισχυρίζεστε, δεν συναθροίζεστε στην Εκκλησία, επειδή είχε δοθεί η ελπίδα στους πεπτωκότες ότι θα επιστρέψουν μέσω της οδού της μετανοίας. Αλλά αυτό είναι μια πρόφαση. Στην πραγματικότητα, ο Νοβατιανός διέπραξε το σχίσμα, χολωμένος, επειδή είχε στερηθεί την επισκοπή". Aμβροσίου Μεδιολάνων, Περί Μετανοίας, κεφ.15,στ. 85.
Ο Μοντάνος ήταν εθνικός και βαπτίσθηκε Χριστιανός και έπειτα χειροτονήθηκε επίσκοπος Πεπούζης της Φρυγίας. Αργότερα έγινε αιρετικός και ισχυριζόταν ότι είναι "ο παράκλητος, το πνεύμα της αληθείας του έστειλαν οι Απόστολοι" . Δίδασκε ότι ο Θεός έστειλε τον Μωυσή γιά να σώσει τον κόσμο, αλλά επειδή αυτό δεν είχε επιτυχία ανανθρωπήσθηκε.Επίσης, γιά να αποσπάσει τους ανθρώπους από την αμαρτία, νήστευε πολλές φορές και έτρωγε ξερή τροφή. Απαγόρευε το δεύτερο γάμο και αρνιόταν τη μετάνοια σ'εκείνους που είχαν αμαρτήσει.Μαζί ζούσαν η Πρίσκιλλα και η Μαξιμίλλα, γιά τις οποίες έλεγε ότι ήταν προφήτισσες. Οι οπαδοί του ονομάζονταν Μοντανιστές ή κατά Φρύγας ή Πεπουζιανοί ή Πεπουζίτες, Κυιντιλλιανοί από την εμφανιζόμενη σαν προφήτισσα Κυιντίλλα και Πρισκιλλιανοί από την Πρίσκιλλα. Ο Επιφάνιος και ο Αυγουστίνος γράφουν ότι οι "Κατά Φρύγας" κατά τη διάρκεια γιορτής έπαιρναν ένα μωρό, το κεντούσαν με χάλκινες βελόνες και με το αίμα του ζύμωναν ψωμί που το χρησιμοποιούσαν γιά τη θυσία. Και αν το βρέφος μετά το μαρτύριο πέθαινε, το προσκυνούσαν ως μάρτυρα, αν όμως ζούσε, το χειροτονούσαν αρχιερέα. Γι'αυτό ονομάζονταν και Αρτοτυρίτες και Τασκοδρουγγίτες ή Τασκοδρουγίτες δηλαδή Πασσαλορρυγχίτες από τη λέξη τασκός που στη γλώσσα τους σήμαινε πάσσαλος και τη λέξη δρούγγος που σήμαινε "μυκτήρας". ΚΟΝΤΟΓΟΝΟΥ, Εκκλησιαστική Ιστορία, σσ. 210 επ. ΣΤΕΦΑΝΙΔΟΥ, Εκκλησιαστική Ιστορία, σσ56, υποσ.14, 61,78.
Ας προτρέψουμε όλους τους πλανεμένους αδελφούς μας που ακολουθούν ανθρώπους, να κάνουν έναν αυτοέλεγχο και να αναρωτηθούν μήπως ο «Ποιμένας» ή και η ίδια η «Εκκλησία» που ανήκουν τώρα έφυγαν από την Ορθόδοξη Εκκλησία ύστερα από προσωπικούς λόγους και ιδιοτέλειες…
Ας προτρέψουμε όλους τους πλανεμένους αδελφούς μας που ακολουθούν ανθρώπους, να κάνουν έναν αυτοέλεγχο και να αναρωτηθούν μήπως ο «Ποιμένας» ή και η ίδια η «Εκκλησία» που ανήκουν τώρα έφυγαν από την Ορθόδοξη Εκκλησία ύστερα από προσωπικούς λόγους και ιδιοτέλειες…
Το θέμα είναι πάρα πολύ ωραίο. Πραγματικά, η υπερηφάνεια και ο εγωισμός οδηγούν στις αιρέσεις. Ο άγιος Νείλος πολύ εύστοχα παρατηρεί "Κενοδοξία είναι φαντασία της συγκυρίας, φαινομενική φιλοπονία, αντίθετη προς την αλήθεια, αρχηγός των αιρέσεων...".
ΑπάντησηΔιαγραφήTο θέμα αυτό -όπως και τα πλείστα παρόμοια- γίνεται είναι κατανοητό πολύ διαφορετικά κάποιον που προέρχεται απ'την Ορθόδοξη Εκκλησία ή από κάποιον που έχει μια Διαμαρτυρόμενη Θεολογία. Πιο συγκεκριμένα, η ουσία είναι: Πως ορίζεται η λέξη εκκλησία του Ιησού Χριστού και ποιά είναι η θέση της στη σωτηριολογία;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά τους Ορθοδόξους θεολόγους -όπως γνωρίζουμε-, η Εκκλησία είναι εκτός από πνευματικά ορισμένη και χωρικά. Επίσης, λαμβάνει μέρος στη σωτηρία των ανθρώπων. Μ' αυτή την άποψη, όντως είναι σωτηριολογικά επικίνδυνο κάποιος απογοητευμένος να φύγει και να κάνει το δικό του σύλλογο.
Κατά την Διαμαρτυρόμενη θεολογία, η εκκλησία είναι οι αληθινά πιστοί και δεν περιορίζεται χωρικά με την ίδια έννοια όπως η Ορθόδοξη. Ο ρόλος της στο σωτηριακό μέρος του πιστού είναι αρκετά υποβαθμισμένος σε σχέση μ' αυτη της Ορθόδοξης θεολογίας. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι για τους Διαμαρτυρόμενους το έργο του Χριστού είναι αρκετό προς σωτηρία. Έτσι, με βάση αυτή τη λογική, το να εγκαταλήψει κάποιος την Ορθόδοξη Εκκλησία και να ξεκινήσει κάτι απ' την αρχή, δεν είναι σωτηριολογικά μεμπτό -εφόσον γίνεται με σωστά κίνητρα.
Όντως στην Εκκλησιαστική Ιστορία βρίσκουμε πολλά παραδείγματα ανθρώπων που έφυγαν απ' τις Εκκλησίες τους με πικρία όπως πολύ σωστά τονίζει το άρθρο. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν υπήρχαν φορές που έχουν φύγει πιστοί με καλές προθέσεις και το αποτέλεσμα ήταν να πιστέψουν άνθρωποι στην ανάσταση του Ιησού που ίσως να μην είχαν στη ζωή τους άλλη ευκαιρία (χωρίς όμως να γίνουν μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας).
Το αν ο Θεός Πατέρας θα δεχθεί στον ουρανό κάποιον ο οποίος πιστεύει στο σωτήριο έργο του Ιησού Χριστού αλλά δεν εκκλησιάζεται στην Ορθόδοξη Εκκλησία, αφήνω στους αναγνώστες να το σκεφτούν.
Ο Θεός μαζί μας...
Αγαπητέ μου, δεν μπορούμε να πούμε ποιός θα σωθεί και ποιός όχι. Μπορώ όμως να πω με παρρησία οτι ο απ Πέτρος αναφέρει τις αιρέσεις ως "αιρέσεις απωλείας". Η αδυναμία των Προτεσταντών να στηρίξουν την θεωρία των κλάδων είναι εμφανέστατη, για αυτό και υποβαθμίζουν το θέμα της αποστολικής διαδοχής το οποίο για την αρχαία εκκλησία ήταν υψίστης σημασίας. Σημασία έχει να δούμε αν η αρχαία Εκκλησία ήταν Ορθόδοξη ή Προτεσταντική ως προς την νοοτροπία. Προσωπικά, όσο ψάχνω σε αυτήν την μαρτυρία από αρχέγονες πηγές. τόσο ορθοδοξία βρίσκω. Και το λέω καθώς ήμουν προτεστάντης 10 χρόνια και αντίθετος στην εκκλησία του Κυρίου. Τι να πω? Οτι με βάση την Αγία Γραφή απέρριψα τον Προτεσταντισμό (αναφορικά με τις διδαχές, και όχι τους ανθρώπους φυσικά). Ας βάλουμε κάτω τις πηγές (και όχι τι λέει ο κάθε ένας)και ας δούμε αν ήταν η Ορθόδοξη εκκλησία ή όχι η εκκλησία που ίδρυσε ο Κύριος. Η αλήθεια δεν φοβάται το ψάξιμο. Όχι όμως το "επιλεκτικό"..
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ Στέλιο, ας αφήσουμε τις εμπειρίες μας κατά μέρους και ας ασχοληθούμε με το θέμα. Ο καθένας έχει αρνητικές και θετικές εμπειρίες. Τι θα πρέπει να κάνουμε; Να διεξάγουμε δημοψήφισμα και όποιοι βγουν περισσότεροι θα νικήσουν; Δε νομίζω, και πιστεύω ότι σ' αυτό θα συμφωνούσες και συ. Ας δούμε το θέμα λοιπόν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ουσία της απάντησης μου δεν είναι να δούμε ποιος έχει καλύτερη θεολογία περί της Εκκλησίας. Γι' αυτό το θέμα έχουν χυθεί τόννοι μελάνι και όποιος θέλει μπορεί να διαβάσει.
Η ουσία, όμως, της απάντησής μου είναι η εξής: Εκτός απ' τις παραπάνω ιστορίες που ανέφερε το άρθρο, υπάρχουν και ιστορίες που άνθρωποι εγκατέληψαν τες εκκλησίες τους με αγαθά κίνητρα και χωρίς επαναστατικό πνεύμα και έκαναν έργο σε μέρη και καταστάσεις που δε θα γινόταν διαφορετικά. Γι' αυτό το θέμα μίλησα. Σ' αυτές τις περιπτώσεις, άνθρωποι που δε θα είχαν την ευκαιρία να ακούσουν και να πιστέψουν, άκουσαν και πίστεψαν. Στο τέλος της υπόθεσης δηλαδή, κέρδος βγήκε και όχι απώλεια... και θα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες γι' αυτούς τους ανθρώπους που ενώ εμείς απολαμβάνουμε μια ήσυχη ζωή, αυτοί _ξεβολεύτηκαν_ και μετέφεραν το ευαγγέλιο της χάριτος με στερήσεις...
Δε θα διαφωνήσω καθόλου ότι υπήρχαν αποχωρήσεις που δεν έγιναν με σύνεση ή πνεύμα ομόνοιας.
Ο Θεός μαζί μας...
Με αγαθά κίνητρα δεν εγκαταλείπει κάποιος την Εκκλησία.Περιμένει να δώσει τη λύση ο Θεός, αλλά κι αν ακόμα αδικηθεί εδώ στην παρούσα ζωή από τους ταγούς της, θα έχει να λαμβάνει στην Αιώνια Ζωή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι άλλοι έκαναν έργο σε μέρη και καταστάσεις που δεν θα γινόταν διαφορετικά.Οι 23.000 προτεσταντικές αιρέσεις δείχνουν τις αιτίες δημιουργίας αυτών των "Εκκλησιών".
Με ποιά εξουσία άραγε και ποιό έργο? Απο την στιγμή που ο ίδιος ο Χριστός μίλησε για μία Εκκλησία? Έργο εκτός εκκλησίας, μόνο πλάνη και σύγχυση μπορεί να φέρει γιατί είναι αντίθετο απο το πνεύμα του ευαγγελίου και των εντολών του Χριστού. Και έχει ως αποτέλεσμα την διάσπαση σε 23000 και πλέον ομάδων με αλληλοσυγκρουόμενες διδαχές που μπερδεύουν και ταλαιπωρούν ανθρώπους που αγαπάνε τον Θεό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκτός αυτού, παραπάνω μίλησα ΔΟΓΜΑΤΙΚΑ. Λάβαμε εντολή απο τον Κύριο, τους αποστόλους Του και απο τους Πατέρες μας, να φυλάξουμε την πίστη που άπαξ παραδόθηκε στους αγίους. Εκεί θα φανεί η αγάπη μας. Όσα λέμε κατά των αιρέσεων απο πόνο και αγάπη τα λέμε. Για να ελευθερώσει ο Κύριος τους ανθρώπους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου φαίνεται έχετε μείνει στο δένδρο (Προτεσταντισμός) και χάσατε το δάσος (2000 χρόνια εκκλησιαστική ιστορία). Λες και οι μόνες χριστιανικές εκκλησίες σήμερα είναι οι προτεσταντικές και η ελληνική ορθόδοξη...
ΑπάντησηΔιαγραφή